Eindelijk weer een wedstrijd dansen……
Zoals iedereen waarschijnlijk wel weet kreeg ik, Nel, eind mei vorig jaar een blessure.
Een hevige pijn in mijn rug zonder enige aanleiding. Daarna volgde een lange weg via huisarts naar fysiotherapeut, manuele therapeut, orthopeed, neuroloog en uiteindelijk, omdat uit foto’s en MRI en diverse onderzoeken geen echte oorzaak kwam, de pijnpoli.
Al die tijd, het is inmiddels maart, heb ik niet fatsoenlijk kunnen zitten of een echte inspanning kunnen leveren.
Bij de pijnpoli kreeg ik een Tens-apparaat. Dit zou ervoor moeten zorgen dat de pijn door stroomstootjes werd overstemd. En wonder…. het werkte! Met het apparaatje kon ik ook weer dansen! De maanden daarvoor hadden we met Michèle kunnen werken aan een voor mij dansbare houding. Ook hebben we veel aan de techniek kunnen doen. Het was altijd maar een uurtje en dan nog één keer per week zelf wat trainen. Meer als één lange kant zat er niet in, dan ging het niet meer.
Nu, met het apparaatje, konden we weer werken aan een geleidelijke opbouw. Voorzichtig durfden we weer een doel te stellen; zou Wuppertal haalbaar zijn? Je weet dat je daar in series kunt dansen, dus misschien? Ik zou zonder apparaatje moeten dansen, want het is niet mogelijk om het onder de jurk te dragen.
Twee weken voor Wuppertal moesten we besluiten, gaan we het proberen of is het nog te vroeg. Dus vroegen we Michèle wat zij ervan vond. “Laten we dan dans voor dans gaan bekijken hoe het ervoor staat” zei Michèle.
Dus begonnen we: Engelse wals was geen probleem. Tango was een probleem; doordat we zo lang alleen maar stukjes hadden gedanst zat het programma er nog niet goed in. De Weense wals konden we nog geen minuut volhouden, lang niet genoeg dus. Slowfox geen probleem. Quickstep ging redelijk, maar door gebrek aan conditie ging de houding snel verloren.
Was twee weken voldoende om er iets van te kunnen maken? We besloten het erop te wagen.