Het begin
Edwin was 17 en zijn moeder vond dat stijldansen bij de opvoeding hoorde. (Toen nog wel) Dus werd hij met een vriendengroep op dansles gestuurd. Ik was 13 en wilde heel graag op dansles maar dat mocht niet van mijn ouders omdat mijn zus ook pas met 15 jaar was gaan dansen. Dus moest ik 2 jaar wachten en dat duurde mij te lang. Na een jaar vragen en zeuren wis ik dit te reduceren tot 1 jaar en kon ik samen met 2 vriendinnen starten in een eerste cursus. Na een jaar stopte 1 vriendin en de andere had geen partner dus vertrokken wij richting Noordwolde waar nog een heer over was. Dit was echter niet de lange jongen waar mijn vriendin op gehoopt had. Resultaat ik kreeg de nieuwe heer (Edwin) en mijn vriendin is verder gaan dansen met mijn lange danspartner en buurjongen.
Vanaf de zilver cursus dansen wij al met elkaar. Dat is al weer enige tijd geleden. Alle cursussen tot en met goud hebben wij samen doorlopen. In verband met studie, werk en diverse verhuizingen brak er daarna een periode aan van stoppen en wisselingen van dansscholen. En zo hebben wij bij diverse dansscholen gedanst, kris kras door heel Nederland. En als wij geen danslessen volgden dan onderhielden wij in ieder geval onze routines op dansavonden.
Overstap naar wedstrijdtraining
Een flink aantal jaren hebben wij op deze manier steeds clublessen gevolgd totdat wij door toeval bij de wedstrijdtrainingen van onze dansschool Dance Centre Omar Smids terecht kwamen. Er werd zelfs een eerste wedstrijd gedanst. Vanaf dat moment kwam er een competitief element bij het dansen en werd er ook doelgerichter en nu ook serieuzer gewerkt aan verbetering van ons dansen naar een steeds hoger wedstrijdniveau. En hoewel wij eigenlijk al bij de senioren hadden mogen starten gingen we toch maar van start in de laagste klasse van de junioren (NVAD). Reden: meer concurrentie waardoor wij niet zo snel in wedstrijdkleding hoefden te dansen. Dit omdat wij van mening waren dat ons niveau van dansen nog lang niet wedstrijdkledingwaardig was.
Nieuw seizoen, een nieuwe klasse
Geleidelijk aan is ons dansen beter geworden en maakten wij voldoende groei door om in een volgende klasse weer finales te dansen. Steeds wisten we een klasse te verlaten met een eerste plek. In die tijd deden wij ook nog de latin wedstrijden mee onder het motto “ach, we zijn er dan toch op de wedstrijd”. Per seizoen doorliepen wij gemiddeld een klasse en inmiddels hebben wij bij de NVAD de wedstrijdkleding klasse bereikt. Onze focus legden wij vanaf dat moment op de standaard.
De overstap
Ondertussen staken we steeds meer tijd en energie en later ook kilometers en brandstof in ons dansen. In goed overleg met Omar Smids hebben we besloten om de overstap te maken naar de Swing en Sway in Meppel. In Leeuwarden is er een stevige basis gelegd. In Meppel is er samen met Cor en Janny van de Stroet, Jörgen Hultermans en Shirly Habets verder gewerkt aan de verbetering van ons dansen. En dan lonkt de uitdaging van een grotere vloer om op te dansen. De start bij de NADB werd dan ook vanzelfsprekend. Ook hier starten we weer in de laagste klasse … maar dit keer wel bij de senioren. Met succes want op het NK bij NADB in 2009 werden wij eerste in onze klasse, de Senioren I C. In tien wedstrijden hebben we genoeg punten bij elkaar om ook bij de NADB in een wedstrijdkledingklasse (S1B) te dansen. Wij hebben nog geen idee wat voor niveau voor ons haalbaar zal zijn maar wij gaan rustig door met leren dansen. De stijgende lijn weten wij dankzij onze trainers vast te houden en uiteindelijk stromen wij door naar de S1A. Maar dan komt de eerste serieuze blessure waar we ongeveer een jaar zoet mee zijn. We besluiten het aantal trainers en lessen te reduceren waardoor wij alleen Jörgen Hultermans overhouden. Nadat Edwin’s voet is hersteld en het trainen weer opgepakt kan worden besluiten we dat er toch behoefte is aan een vrouwelijke trainer waarna de eerste contacten met Michèle gelegd worden. Dit is goed en wel opgestart als Jörgen meldt dat hij helaas moet stoppen met lesgeven. Nu hebben we weer een trainer tekort. Dit gat is opgevuld door Shirley Benton van ISASHI in Hoogeveen waardoor wij dan les hebben van twee vrouwelijke trainers. Sorry Edwin, je bent in de minderheid. Ongeveer een jaar later besluiten wij dan toch om helemaal over te gaan naar Love2Move. Dit in de hoop dat de lessen van Herman wat meer pit en show aan ons dansen zullen toevoegen. Wij hopen dat in ons dansen en in de resultaten dit zichtbaar zal worden. Wie weet wat er nog mogelijk is.
Het team
Al geruime tijd (ver voordat wij bij Michèle gingen lessen) hadden wij op wedstrijden maar ook daarbuiten contact met verschillende leden van het Love2Move Team. Gelijk was duidelijk dat dit een heel gezellig team is met leuke, enthousiaste en gedreven mensen. Daar zouden wij wel graag bij willen horen, maar de grote afstand (Scherpenzeel tot bijna Waddenzee) weerhield ons daar eerst nog van. Inmiddels is Edwin om en hebben we ons dan toch, zij het enigszins vertraagd, aangesloten bij L2M. We verheugen ons op gezellige wedstrijden, goede trainingen, lessen en workshops en een mooie ontwikkeling in ons dansen.