Door Bertus & Carla, Jan & Joke
Omdat Joke en Jan en wij door de NADB waren uitgenodigd om Nederland te vertegenwoordigen op het WK in Wenen, hadden we besloten om samen naar Wenen te reizen. We hadden afgesproken om met de nachttrein vanuit Utrecht te vertrekken, omdat deze rechtstreeks ging en wij de volgende dag in Wenen konden uitstappen en alleen vervoer naar het hotel hoefden regelen.
Omdat Jan het steeds over de film “Murder on The Night train” had, opperde ik nog dat het wellicht verstandig zou zijn om met een ander vervoermiddel te gaan, maar de meerderheid stemde ermee in dat wij toch de nachttrein naar Wenen zouden nemen. En zo geschiedde het.
Afgelopen woensdagmiddag zijn Carla en ik tijdig met de auto naar het woonhuis van Joke gereden waar Jan ook al was. Joke had de taxi die ons naar het station zou brengen al geregeld. We waren mooi op tijd in Utrecht om gezamenlijk nog een hapje te eten voordat de nachttrein aankwam. Heerlijk relaxed! Om 20.10 arriveerde de trein en omdat wij snel aan boord wilden gaan, vroeg ik toch maar even aan de conducteur waar de coupé 255 was. Hij wees met zijn hand dat wij naar de rechterzijde van de trein moesten lopen, maar alle getallen kwamen voorbij, behalve nummer 255. Dan nog maar eens in het goed Duits vragen waar het treinstel 255 was. En deze conducteur zei dat we weer helemaal naar de linkerzijde terug moesten lopen en dat wij nog 2 minuten tijd hadden om in te stappen.
En dan komen de finaletrainingen van Herman heel goed van pas, want ondanks de tijdsdruk bereikten wij nog net op tijd ons gereserveerde compartiment. Omdat wij goed uitgerust moesten zijn voor de wedstrijd hadden wij een coupé met verstelbare stoelen (om lekker te kunnen slapen) en toilet en douchegelegenheid gereserveerd. Echter voordat de trein vertrokken was, kwamen wij erachter dat er al 2 toiletgelegenheden buitengebruik waren en dat de trein afgeladen was met reizigers die naar Wenen gingen. En dus ook wel eens gebruik moesten maken van deze voorzieningen.
Enfin, vol goede moed en veel humor en voorpret, gingen wij de nacht in. Na een toiletgang deelde Jan ons mede dat het toilet, dat nog wel toegankelijk was, nu overbelast was en hij raadde ons aan om daar niet heen te gaan. Daardoor hebben we heel wat afgesjouwd in deze trein en dat kwam natuurlijk wel weer ten goede van onze vitale gezondheid.
Aangekomen in Wenen, zijn we met de benenwagen (voor een wandeling van ca. 1 uur), vertrokken naar het prachtige hotel, dat ca. 5 minuten verwijderd was van het betoverende “Rathaus”, waar het WK voor S4 plaats vond. Natuurlijk wilden we er zeker van zijn dat de danslocatie goed te bereiken was en zijn we even met z’n allen naar de wedstrijden gaan kijken, die op de dag van aankomst bezig waren. Gezien het feit dat er 235 dansparen mee zouden doen aan dit toernooi (uiteindelijk waren dit er 208), zijn Jan en ik om 18.30 uur bij de balie gaan staan (die vanaf 19.00 uur geopend zou zijn) om onze rugnummers op te halen voor de volgende dag. Dat was maar goed ook, want voordat wij het in de gaten hadden had zich een enorme rij achter ons gevormd en Jan deed alle moeite om een aantal Italiaanse paren tegen te houden die aan het voordringen waren. Multifunctioneel is Jan. Hij spreekt verschillende talen en is niet te beroerd om (bijna alle passerende Oostenrijkse inwoners) te begroeten met “Gruss Gott”.
Wij hebben een prachtig weekend gehad en het was een groot feest om in het mekka van de danswereld mee te doen aan zo’n groot dansfestijn, waar Jan en Joke een prachtresultaat boekten met een 76e plek en wij met een 97e plaats zijn geëindigd. Voordat de beste 24 paren van dit toernooi ten strijde trokken, hebben wij samen met de andere aanwezige Nederlandse dansparen (in totaal 6) een overweldigende parade gelopen. Het was weer een eer om met de Nederlandse vlag, tussen alle andere grootheden, ons kleine landje te vertegenwoordigen.
De terugreis verliep minder problematisch en wij waanden ons zeer gelukkig dat wij het rijk voor ons alleen hadden in de treincoupé. We hadden ons heerlijk op de (ditmaal wel) aanwezige verstelbare ligstoelen neergevlijd (met een hoop hilariteit). Maar dat was van korte duur, want bij de 1e stop kwamen er nog 2 reizigers die aan konden tonen dat zij in onze coupé mee moesten reizen.
Joke had reeds, voordat onze nieuwe metgezellen er waren, al een vrouwelijke passagier weggestuurd die op de zitplaats van Carla wilde gaan zitten. (Carla was even weggegaan om gebruik te maken van de (ditmaal) “schone” sanitaire voorzieningen in de trein)
Terwijl dit voorval gaande was, kwam Carla ook weer terug in de coupé, maar Joke (die niet zag dat het Carla was), probeerde ook haar met overtuigende Engelse woorden tegen te houden om hier plaats te nemen.
Wij hebben heel veel plezier gehad samen en besloten dat dit beslist niet de laatste keer is geweest dat wij gezamenlijk naar een danswedstrijd toe gaan.
Een sportieve groet van Joke, Carla, Jan en Bertus